Vanaf het begin voel ik dat die 1,5 meter maatregel niet klopt en vanaf het begin ervaar ik dit als een lastig gevoel. Wat moet ik er mee, wat mag ik er mee, wat kan ik er mee, wat wil ik er mee, wat doe ik er mee? Hoe dan ook, ik worstel er mee.
Precies 12 jaar geleden ben ik afgestudeerd als Gezinspedagoog aan de faculteit Pedagogische Wetenschappen van de Universiteit Leiden. Tijdens deze opleiding heb ik geleerd dat we als mens geboren worden met aanraking en nabijheid als belangrijke levensbehoefte. Ik vind het zo mooi dat we als pasgeborene dit instinctief weten en daar onbevangen uiting aangeven. Wanneer we ouder worden is het minder direct van levensbelang, maar dat betekent niet dat het niet enorm van belang is voor een volwaardig leven. Ik heb volop genoten van mijn studiejaren in Leiden, maar voelde tegelijkertijd dat ik niet verder wilde in die wetenschappelijke wereld. De afgelopen jaren ben ik me op allerlei manieren meer en meer gaan verdiepen in de gevoelswereld en hierdoor heb ik me enorm kunnen ontwikkelen als mens. In het hier en nu voel ik vanuit alles wie ik ben dat ik niet kan en wil leven in een maatschappij waarin we voor langere/onbepaalde tijd van alles en iedereen 1,5 meter afstand moeten houden.
In mijn volwassen leven heb ik opnieuw moeten leren wat voelen is en hoe ik mijn gevoel kan toelaten in mijn gedrag naar anderen. In contact met andere mensen is aanraken en aangeraakt worden voor mij een steeds belangrijker factor geworden. Wat een verrijking in mijn leven! Door die 1,5 meter maatregel voel ik dat het wezenlijke contact met een ander niet meer zo natuurlijk en onbevangen gaat. Het voelt voor mij als teruggaan in de tijd, teruggaan naar mijn oude wijze van omgaan met anderen.
Rationeel kan ik de maatregel volgen en ik geloof ook dat het vele mensen om mij heen helpt om te dealen met alles wat er gebeurt. Het geeft houvast. Wanneer ik doe wat de regering zegt dat het goede is dan komt het goed. En daar begint het worstelen voor mij, want wat is het goede en wie weet nu eigenlijk wat het goede is? RIVM, wetenschappers, virologen, journalisten, psychiaters, complotdenkers? Bij alles wat ik lees, lees ik niet iets wat mijn worsteling minder maakt. Rationeel is het heel simpel; als je wilt voorkomen dat je iemand besmet of dat je besmet raakt dan moet je uit contact blijven. Maar voor hoe lang? Tot het virus voldoende onder controle is, er een vaccin is, het virus niet meer onder ons is?
Dan kom ik weer even terug op dat gevoel van mij betreffende die 1,5 meter maatregel. Het klopt niet, ik geloof er niet in. Daar heb ik gemakshalve geen wetenschappelijke, dan wel rationele argumentatie voor, maar ik voel het simpel weg tot in het diepste wezen van mij. Ik moet dan ook meteen om mezelf lachen als ik dit op schrijf. Wanneer ik 12 jaar geleden in deze werkelijkheid had geleefd, had ik er niet zo mee geworsteld, dan had ik genoeg gehad aan het contact met mijn man en kinderen. Dan had ik het wel prima gevonden, dat er zoveel fysieke afstand, tussen mij en de rest van de wereld was. Het grote verschil tussen toen en nu is; ik voel nu dat ik leef en destijds was ik aan het overleven.
Er wordt gezegd dat die 1,5 meter afstand van elkaar houden noodzakelijk is om ervoor te zorgen dat de ziekenhuizen niet overbelast raken en dat er op die manier zo min mogelijk mensen komen te overlijden door het virus. Kortom het is het enige juiste om te doen. Ik snap het, ik volg het, maar ik voel het niet. Ik voel dat wanneer wij met elkaar voor langere tijd op deze manier gaan “overleven”, we ons gevoelsleven en daarmee tevens onze samenleving ongekende schade toebrengen. Ik geloof er oprecht in dat wanneer ik in alle vrijheid naar mijn gevoel zou luisteren en daarnaar zou gedragen ik in het hier en nu geen gevaar ben voor mijn dierbaren en voor de rest van de mensen in onze samenleving. Wanneer ik wezenlijk naar mijn gevoel zou luisteren zou ik namelijk niet iedereen die ik ontmoet zomaar gaan aanraken, zou ik niet naar grote evenementen gaan, zou ik heel veel dingen niet doen. Wat ik wel zou doen is onbevangen mijn lieve vrienden een knuffel geven, wanneer zij ook voelen dat dat is waar ze behoefte aan hebben of iemand op zijn schouder of been aanraken tijdens een fijn contact. Het is nu iets wat niet mag, wat schadelijk wordt bevonden voor ons allen en dát klopt voor mijn gevoel dus niet.