Mijn bos en ik

Ik kom al ruim tien jaar in natuurgebied De Pettelaar. In de eerste jaren liep ik “slechts” mijn wekelijkse hardlooprondje door het bos. Heerlijk om buiten te zijn en door de natuur te rennen. In die jaren voelde ik geen speciale verbinding met het bos, het had ieder ander bos kunnen zijn. Sinds een jaar of twee ben ik me verbonden gaan voelen met dit bos en die verbinding wordt nog elke keer dat ik er ben sterker. Het voelen van die verbinding begon tijdens één van mijn hardlooprondjes door het bos. Het was vroeg in de ochtend en er hing een heerlijke serene sfeer in de beukenlaan bij het begin van het bos. Wat fijn als een bos je zo verwelkomd dacht ik toen. In de eerste bocht van de laan staat een beuk met een grote holte in de stam. In die holte stond een wit beeldje met een brandend kaarsje erin. Ik stopte om er even naar te kijken. De eerste keer dat ik in al die vele jaren van hardlopen daadwerkelijk tijdens een hardlooprondje stil ben gaan staan, dat ik van mijzelf even stil mocht staan. Alleen al in dat opzicht was het een bijzonder moment. Het voelde alsof iemand anders speciaal voor mij dit kaarsje had aangestoken om mij te laten voelen hoe het is om even stil te staan, even niet door te (hoeven) gaan. Het gaf me een heerlijk warm gevoel in mijn hart en een belangrijk inzicht dat ik nog steeds elke dag helpend vind. Even een moment stil staan, even aandacht voor jezelf, voelen wat er te voelen is om vervolgens meer in balans verder te gaan. Het witte beeldje met kaarsje heb ik na deze dag nooit meer gezien, maar deze ervaring is mij bijgebleven en heeft iets in mij aangewakkerd. Er is een hele mooie verbinding ontstaan tussen mij en dit bos en ik loop sindsdien niet meer door het bos, maar in het bos. Dat is voor mij wezenlijk anders. Ik ben vanaf dat moment ook gaan wandelen in het bos, over de paden en ook van de paden af. Dit bos geeft mij telkens weer rust, inzichten, energie en inspiratie voor het coachen en begeleiden van mensen in dit prachtige stukje natuur.